Bir fotoğrafa hasret kalmak bazen…
Giden gider, hayat dönmeye devam eder. Sen nefes alır verirsin, hatta yer içer eğlenirsin…
Ancak seninle tam iki göğsünün arasında yaşayan sızı olarak kalmıştır ‘o’ . Bir fotoğrafına bakınca sanki biraz daha iyi hissedecek gibi olma ümidin…
Kimisi adına patolojik bağlanma der, kimisi ayrılık acısı der, kimisi kendilik yumurtası çatlatması, kimi acı eşiğinin yükselmesi… Sen bilirsin hiç biri değil! Ya da hepsi birden!
Nedir ki zaten önemli olan?
Birinden biri olsa nedir?
Öyle ya dostlar önemli olan diye başlayan bir cümle olabilir mi? Acısını da tatlısını da sinene bastırır susarsın.
Böyle anlarda her şey kolay olsa ya deriz, tatlı olsa…
Katılıyorum hepinize, keşke öyle olsa… Onca yürek sızısının üzerine söylenecek bir şey yok, o anda onu telafi edecek bi şey de yok.
O nedenle susarım.
Yüreğinin sızısının çığlığından; zaten konuşsam da duymazsın.
Tüm ölmüşlerimiz için ve tüm ayrılıklar için sabır diliyorum??

.
.
Uzm. Psikolojik Danışman/ Klinik Psikolog/ Songül Çavdar